Seek warmth only from that burning inner desire - Ode 2943

گرمی مجوی الا از سوزش درونی زیرا نگشت روشن دل از آتش برونی

بیمار رنج باید تا شاه غیب آید در سینه در گشاید گوید زلطف چونی

آن نافهای آهوان زلف یار خوش خو آن را تو در کمی جو کان نیست در فزونی
تا آدمی نمیرد جان ملک نگیرد جز کشته کی پذیرد عشق نگار خونی
بر دل چو زخم راند دل سر جان بداند آنگه نه عیب ماند در نفس و نی حرونی
غم چون تو را فشارد تا از خودت بر آرد پس بر تو نور بارد از چرخ آبگونی
در عین درد بنشین هر لحظه دوست می بین آخر چرا تو مسکین اندر پی فسونی
تبریز جان فزودی چون شمس حق نمودی از وی خجسته بودی پیوسته نی کنونی
عشقش بگفته با تو یا ما رویم یا تو ... ساکن مباش تا در جنبش وسکونی
مولانا غزل2943

Seek warmth- only- from that burning inner desire,
the enlightened heart is never lit from an external fire!

The ailing suffer, so the Unmanifest King can come to their heart
expand it with Grace, and ask, "are you doing well?"

The deer musk and the locks of the beloved's hair:
seek them only through subtle decrease-- never increase!

His love says, it is either you or I: one of us must go!
Don't be static while you are in motion and rest.

The heart knows the soul's secrets, even if it hurts.
Then, the flustered ego will no longer make mistakes.

When sorrow squeezes you hard, making you want to come out of yourself
That's when Light will shine on you, from the flowing firmament.

Sit, even through pain; every moment see the Friend,
why are you so forlorn, searching for another magic?

Tabriz, you enrich our Lives, like Shams you give it Truthfulness,
Good fortune has always come from Him-  not just now!



Thanks to A. Norouzifar for the ghazal and J. Magram for asking for a translation.