Search

Saturday, July 16, 2022

The Moon is my Master


 

The Moon is my Master - Ghazal 2219

Rumi, Translation Ali Arsanjani

 

I am a servant of the Moon, speak to me of nothing more 

In my presence speak of light, speak of sweetness – say no more

 

Don’t tell me about your problems, speak to me only of treasures

And don’t worry if they think, you’ve out of touch — say no more

 

Last night I went insane; love saw me and called out:

Don’t scream: I’m on my way, don’t wring your garments! Say no more

 

I said, my Beloved, this fear is for something else …

Love said: there is nothing else, any more — say no more

 

I will whisper secret words in your ear

Nod if you agree, only gesture, say no more

 

Along the way of the heart a beautiful, life-giving Moon appeared for me

Traveling the way of the heart is heart-warming – say no more

 

my heart “what kind of Moon are you ?” and it replied

This is unfathomable for you, move on and say no more

 

I asked in awe: “Is this the face of an Angel or of human”?

My Moonheart said “this is neither Angel or Man, say no more…”

 

Please tell me what it is, I am uprooted in confusion, I begged

He replied “you can be uprooted and confused, but say no more”

 

You who reside in this house of thoughts and images

Get up and leave, take all your belongings, say no more

 

I begged:  show me Fatherly kindness; how I expect Divinity to treat me!

He replied, “my dear son, you are right, but say no more!”


Sunday, July 3, 2022

The Secret of the Outward Face

 




Ghazal 63 from Rumi's Divan -- The Book of Shams

What is It whose reflection creates sweetness of the face?
When It hides, as if a demon had give birth to that face?

If it even shines on the surface, the world will come together in love
And if it hides, you will only see sadness; not a happy face



[غزل شمارهٔ ۶۳]

چه چیزست آنک عکس او حلاوت داد صورت را
چو آن پنهان شود گویی که دیوی زاد صورت را
چو بر صورت زند یک دم ز عشق آید جهان برهم
چو پنهان شد درآید غم نبینی شاد صورت را
اگر آن خود همین جانست چرا بعضی گران جانست
بسی جانی که چون آتش دهد بر باد صورت را
وگر عقلست آن پرفن چرا عقلی بود دشمن
که مکر عقل بد در تن کند بنیاد صورت را
چه داند عقل کژخوانش مپرس از وی مرنجانش
همان لطف و همان دانش کند استاد صورت را
زهی لطف و زهی نوری زهی حاضر زهی دوری
چنین پیدا و مستوری کند منقاد صورت را
جهانی را کشان کرده بدن‌هاشان چو جان کرده
برای امتحان کرده ز عشق استاد صورت را
چو با تبریز گردیدم ز شمس الدین بپرسیدم
از آن سری کز او دیدم همه ایجاد صورت را