گرمی مجوی الا از سوزش درونی زیرا نگشت روشن دل از آتش برونی
بیمار رنج باید تا شاه غیب آید در سینه در گشاید گوید زلطف چونی
آن نافهای آهوان زلف یار خوش خو آن را تو در کمی جو کان نیست در فزونیتا آدمی نمیرد جان ملک نگیرد جز کشته کی پذیرد عشق نگار خونی
بر دل چو زخم راند دل سر جان بداند آنگه نه عیب ماند در نفس و نی حرونی
غم چون تو را فشارد تا از خودت بر آرد پس بر تو نور بارد از چرخ آبگونی
در عین درد بنشین هر لحظه دوست می بین آخر چرا تو مسکین اندر پی فسونی
تبریز جان فزودی چون شمس حق نمودی از وی خجسته بودی پیوسته نی کنونی
عشقش بگفته با تو یا ما رویم یا تو ... ساکن مباش تا در جنبش وسکونی
مولانا غزل2943
the enlightened heart is never lit from an external fire!
The ailing suffer, so the Unmanifest King can come to their heart
expand it with Grace, and ask, "are you doing well?"
The deer musk and the locks of the beloved's hair:
seek them only through subtle decrease-- never increase!
His love says, it is either you or I: one of us must go!
Don't be static while you are in motion and rest.
The heart knows the soul's secrets, even if it hurts.
Then, the flustered ego will no longer make mistakes.
When sorrow squeezes you hard, making you want to come out of yourself
That's when Light will shine on you, from the flowing firmament.
Sit, even through pain; every moment see the Friend,
why are you so forlorn, searching for another magic?
Tabriz, you enrich our Lives, like Shams you give it Truthfulness,
Good fortune has always come from Him- not just now!
Thanks to A. Norouzifar for the ghazal and J. Magram for asking for a translation.